Rozdział 49

" Nazywasz się Ariana Gray ? " 

Oczami Ariany

Weszłam do jednego z pokoi. Znów stało się ciemno. Każda rzecz jaka była w zasięgu mojego wzroku zrobiła się ponura i odciągająca od siebie. Zrobiłam parę kroków w głąb pomieszczenia. Od razu w oczy rzuciły mi się sylwetki dwojga ludzi. Podeszłam bliżej postaci, a ci się równo odwrócili. Spojrzałam na nich. To była Mich i Max. Ucieszyłam się na ich widok, natomiast oni przeciwnie. Dziewczyna się wściekła. Spytałam o co chodzi a ona zaczęła krzyczeć że zrujnowałam im życie. Oboje zaczęli iść w moją stronę, a ja się cofałam. Spojrzałam się za siebie. Zauważyłam że w podłodze zrobiła się dziura. Niestety było za późno na ucieczkę. Zrobiłam krok  w tył i wpadłam do niej. Spadałam tak w dół słysząc oskarżenia dziewczyny i chłopaka.
Obudziłam się z głową wbitą w poduszce, zaciskając mocno zęby. Otarłam ręką krople potu i łzy. Tak to tylko sen. Na samą myśl, że to się nie stało na prawdę ode tknęłam z ulgą. Ten sen był taki prawdziwy. Czułam wszystko. Strach, dreszcze, to jak spadam. Przetarłam jeszcze raz oczy i wróciłam do żywych. Rozejrzałam się po pokoju i zauważyłam, że nie ma Nathan'a. Od razu chwyciłam telefon. Spojrzałam na godzinę - 8:34. Już miałam odłożyć go, gdy zauważyłam, że mam wiadomość. Od razu kliknęłam, by ją odczytać. Była od Sykes'a. Pisał bym do niego zadzwoniła, gdy wstanę. Wybrałam więc numer i nacisnęłam na zieloną słuchawkę. Po kilku sygnałach odebrał.
- Tak ?
- Hej Nathan, miałam zadzwonić.
- A tak. Słuchaj ja jestem w sklepie z Kev'em. Nie wiem, kiedy będę. Jeśli jesteś głodna, to na jednej z walizek, zostawiłem ci jogurt. Są tam też pieniądze. Jakbyś mogła pójdź do sklepu. Jest kawałek dalej, na przeciwko naszego bloku. Kup coś, co moglibyśmy później zjeść.
- Okej - notowałam sobie wszystko w głowie.
- Ja muszę kończyć. Paa - pożegnał się.
- Paaa - odpowiedziałam i rozłączyłam się.
Usiadłam na łóżku i wzięłam z walizki śniadanie. Zaczęłam grzebać w torbie, w której powinny być naczynia i sztućce. Gdy wreszcie znalazłam łyżeczkę oparłam się o ścianę  zaczęłam delektować śniadankiem. Po zjedzeniu całej zawartości wstałam i zaczęłam szukać jakiś odpowiednich ciuchów. Postanowiłam ubrać bluzę i rurki. Podłoga była brudna więc założyłam też szare buty. Ubrałam jedną z moich ulubionych bransoletek i pierwszy-lepszy pierścionek. Później rozczesałam włosy i zostawiłam je rozpuszczone. Zostało tylko się pomalować. Sięgnęłam po kosmetyczkę i wyciągnęłam potrzebne rzeczy. Ponieważ nie miałam lusterka, ustawiłam tak telefon na walizce, żebym widziała swoje odbicie. Zrobiłam kreski na powiece i przeczesałam rzęsy tuszem. Na końcu musnęłam policzki delikatnie różem. Gotowa wzięłam pieniądze jakie zostawił mi Nathan i schowałam je do kieszeni. Narzuciłam na siebie kurtkę i wyszłam z mieszkania. Zbiegłam po schodach i poczułam chłodny powiew wiatru. Otworzyłam główne drzwi i zobaczyłam, że na zewnątrz pada deszcz. Nie była to jakaś wielka ulewa, ale i tak naciągnęłam na głowę kaptur. Więc sklep ma być na przeciwko. Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam niedaleko wielki napis informujący o tym, że właśnie tam się znajduje. Zaczęłam iść w tamtym kierunku.
Pogoda nie była wcale taka zła. Jak na Listopad, to nawet całkiem ładna. Gdyby nie deszcz i lekki wiaterek, było by pewnie jak we wrześniu. No ale to minus Londynu. Często pada tu deszcz i jest ponuro, nie to co w Kanadzie.
Gdy doszłam już do sklepu, weszłam do niego i ściągnęłam kaptur. Zaczęłam chodzić pomiędzy półkami, nie wiedząc co kupić. W końcu zdecydowałam się na coś. Gdy byłam już gotowa podeszłam do kasy. Przede mną nikogo nie było. Podałam zakupy ekspedientce i wlepiłam wzrok, na gazety jakie były za nią. Na kilu okładkach byli chłopacy lub Max i Michelle. Od razu zrobiło mi się smutno. I nie tylko. Teraz też strasznie się wkurzyłam. W końcu ja tego nie napisałam. Nigdy bym im tego nie zrobiła, nawet jakbym miała kłamać, że pomiędzy nimi jest wszystko dobrze. Niby miałam się kierować zawsze tylko i wyłącznie prawdą, ale przyjaciół bym chroniła.
- Płaci pani kartą czy gotówką? - wybudziła mnie z zamyślenia kobieta.
- Gotówką. Mogę prosić jeszcze te gazety - wskazałam na wybrane palcem.
Pani za lady podliczyła wszystko, a ja spakowałam produkty do reklamówki. Zapłaciłam i wyszłam. Przed sklepem stały jakieś dziewczyny. Na oko miały po czternaście lat. Spojrzały się na mnie i coś zaczęły szeptać. Zaczęłam iść w stronę bloku. Po chwili te same osoby zatrzymały mnie.
- Nazywasz się Ariana Gray ? - zadała pytanie blondynka.
- Tak... - odpowiedziałam niepewnie.
- Skąd masz takie informacje na temat Max'a i Mich ?
- Słuchajcie ja tego nie napisałam. To jest jedna wielka pomyłka.
- Ale przez ciebie się rozstali.
- Co ? - zdziwiłam się.
- Dzisiaj Max oznajmił to na twitterze. Zniszczyłaś ich związek - oskarżyła.
- Dajcie mi spokój. -odeszłam.
- A teraz dobierasz się do naszego Nathan'a ? - odezwała się ponownie blondynka.
Nie odpowiedziałam nic, tylko szłam przed siebie. One cały czas nie odstępowały mnie. Szyły trochę dalej za mną, i dogadywały mi. Gdy zobaczyłam auto Kevin'a ucieszyłam się. Przyśpieszyłam. Dziewczyny zaczęły coś szeptać, podniecone. Chodziło o Nathan'a który stał przy aucie. Spojrzałam ukradkiem na nie, a  te się zatrzymały. Gdy Sykes mnie zobaczył podbiegł do mnie i musnął  mój policzek.
- Myślałem, że jeszcze nawet nie wyszłaś, a ty już wróciłaś - zaśmiał się.
- Jestem szybsza niż ci się wydaje - również się uśmiechnęłam.
Chłopak złapał mnie za rękę i oboje podeszliśmy do auta.
- Byłem po potrzebne rzeczy do remontu. Udało mi się wyprosić Kevin'a by mnie podniósł. Niby mam te prawo jazdy, ale jakoś nie jestem chętny do prowadzenia auta.
- Nathan ile mam czekać - pośpieszył go Big Kev wyciągający torby z auta.
- Idź już do domu a ja zaraz do ciebie dołączę.
- Okej - przytuliłam go spoglądając na zazdrosne dziewczyny z triumfalną miną.
Wiedziałam że nie spodoba im się to, ale słowa jakie na mnie leciały były o wiele gorsze. Między innymi oskarżały mknie że chcę wybić się na sławie chłopców i chcę ich wszystkich skłócić.
Odeszłam od Nathan'a i udałam się do klatki. W niej wbiegłam po schodach i otworzyłam drzwi. W mieszkaniu odłożyłam zakupy i usiadłam na materacu wyczekując chłopców. Po chwili i oni zjawili się. Kev od razu postanowił wrócić do domu i zostałam sama z Nathan'em.
- Najlepiej było by wziąć się od razu do pracy - poinformował siadając koło mnie.
- Jasne.
- Co to były za dziewczyny, co szły za tobą.
- Twoje fanki - powiedziałam nie co oschle.
- Mówiły coś o artykule ? - domyślił się.
- I nie tylko.
- To dlatego mnie przytuliłaś. Żeby były zazdrosne - zauważył.
- Nie - zaprzeczyłam.
- Przecież wiem, ale dobrze, nie mówmy o tym. - powiedział zwycięsko przy tym słodko się śmiejąc.





Okej, okej brawa dla mnie za napisanie czegoś, na co nawet nie idzie spojrzeć, a co dopiero czytać :D
Miałam taką wielką wenę, dopóki nie zaczęłam piać. Tylko usiadłam przy komputerze, i zostałam sama, bez pani Weny :((
No i do tego zasmuciło mnie że tylko 6 komentarzy na ponad 30 obserwujących :(((
Może na prawdę zakończę tego bloga ? hmm... nie będę was zamęczać.
No dobra dość użalania się nad sobą i brakiem talentu do pisania i czegokolwiek.
Ważne że zmusiłam się i napisałam.
A następny będzie w zależności od ilości komentarzy. Im więcej tym szybciej :DD
I przepraszam, że  znów krótki :(((
Chyba już nic więcej... hmmm... w takim razie do następnego ? <3