Rozdział 38

" Sto dwanaście " 

Oczami Ariany

Gdy wszedł pan Scooter chłopcy wszystko mu wyjaśnili. Wydał się bardzo zaskoczony.
- Po tym co widziałem na próbach, myślałem, że to koniec. - powiedział
- A co było na próbach ? - spytałam z ciekawości.
- Chłopcy kłócili się nawet o to kto gdzie stanie - przeleciał spojrzeniem po wszystkich.
- Ale na szczęście jest już wszystko w porządku - uśmiechnął się promiennie Max- Ariana mogę prosić cię na słówko.
- Jasne - wyszliśmy razem z pomieszczenia.
- Jestem, ci wdzięczny za to, że przywiozłaś tu młodego. Na próbach na prawdę była masakra. W pewnej chwili miałem nawet ochotę wyjść i zostawić wszystko. Spisałaś się na medal - przytulił mnie.
- Zrobiłam tylko to co uważałam za słuszne - uśmiechnęłam się.
- I chyba na dobrze to wyszło. Widzę, że zbliżyliście się do siebie z Nathan'em.
- Czy ty coś sugerujesz ? - spytałam podejrzliwie.
- No wiesz... po koncercie się przytulaliście, on pocałował cię w policzek i cały czas trzymaliście się za ręce.
- On ma dziewczynę.- przerwałam mu.
- Jak to. Kogo ?- z wrażenia otworzył buzię.
- Jakąś Amy. - powiedziałam.
- Nie znam żadnej Amy.- zamyślił się.
- Ona jest z Gloucester... chyba.
- Zaraz go wypytam. - zaśmiał się i otworzył drzwi. - A i jeszcze raz dziękuję, za pomoc przy The Wanted.
Weszliśmy do środka, a ten od razu podszedł do chłopaka.
- No Sykes pochwal się nam swoją dziewczyną.
- Dziewczyną ? - spojrzał się na mnie.
Uśmiechnęłam się do niego przepraszająco. Nie spodobał mu się ten temat.
- No Nathan czekamy - pogonił go Tom.
- Ma na imię Amy i jest z mojego miasta.
- I... ?
- I jest ładna. Świetnie się z nią bawię, ale...

Oczami Nathan'a

 - Jest ładna. Świetnie się z nią bawię, ale... - ale jej nie kocham. Nie powiem im tego. Nie mogę.
- Ale co ? - wypytywali dalej.
- Ale nie wiem czy związek na odległość ma sens. - dokończyłam próbując się ratować.
- To zaproś ją. - zaproponował Jay.
- To nie jest najlepszy pomysł. - No nie! Tylko nie to ! Ona tutaj nie jest potrzebna. - nie wiem czy się by zgodziła.
- Daj jej numer to ją przekonamy.
- Nie... Po co ?
- Ej młody o co chodzi ? - zauważyli moje wymigiwanie się.
- Nic... Dobra, ale wy dzwonicie - podałem im telefon.
Szybko znaleźli ja w kontaktach i zadzwonili do niej. Co ja narobiłem ?  Amy w Londynie  ? Ona jest... po prostu nie pasuje do takiego życia, do życia z nami.... tutaj....

Oczami Ariany

Nathan, podczas rozmowy z chłopakami o Amy był jakiś dziwny. Próbował zrobić wszystko by ona tu nie przyjechała. W końcu nie mając wyboru podał im telefon.
- Halo ?...  Część Amy, z tej strony Tom... kolega Nathan'a.... jesteśmy razem w zespole.... mam taką sprawę do ciebie. Mogłabyś przyjechać do Londynu do nas i do swojego chłopaka... Z chęcią cię poznamy... To może w weekend.... Ok.... Jeszcze się zgadamy.... paa.
Chłopak po rozmowie oddał telefon Nathan'a a ten zakłopotany spytał:
- A gdzie ona niby będzie spać ? U mnie w domu jest jeszcze remont....
- Może u nas, w końcu ty tez tam będziesz- uśmiechnął się Max - mógłbyś się wreszcie wziąć za swoje mieszkanie.
- Ale ja się na tym nie znam.- powiedział.
- To załatw jakąś firmę.
- Ok, ale to już nie teraz. Max możesz mnie jeszcze przygarnąć do siebie, czy chcesz bym się wyniósł ?
- Młody mój dom jest twoim.... na razie. - zaśmiał się.
Chłopcy jeszcze trochę pogadali i w końcu nadszedł czas ogłaszania wyników. Bardzo chciałam żeby chłopcy wygrali tą statuetkę. W końcu im się należy.
Wszyscy za panem Braun'em udaliśmy się za kulisy.
- A teraz czas wręczyć nagrodę jednemu z Boysband'ów. - powiedział prowadzący.
Jego partnerka wyczytała wszystkie nazwy, a w tym The Wanted. Każdy z zespołów udał się na scenę. Podeszłam do dziewczyn i razem trzymaliśmy za nich kciuki.
- Statuetka należy się One Direction
No nie ! A tak bardzo chciałam żeby The Wanted wygrali.
- Nasi są lepsi - skomentowała Kels.
- O wiele - poparła ją Mich.- Ej Nar co ty taka cicha?
- Nie mam nastroju. - powiedziała, a my spojrzałyśmy się na nią - Problemy rodzinne- wyjaśniła.
- Chodzi o Seev'a ?
- W pewnym sensie. - odpowiedziała obojętnie.
- Nam możesz wszystko powiedzieć.
- Wiem, ale na razie nie chcę. Przynajmniej nie tu.
No tak rozmawiać w takim miejscu o problemach, do tego prywatnych... nie dziwię jej się, że nie chciała.
Chłopcy przybiegli do nas i wspólnie wróciliśmy. Każdy z nich zaczął się przebierać. Wszyscy mieli pomoc. Max, Tom i Siva swoje dziewczyny, Jay'a ratowała Jayne, a Nathan został sam. Podeszłam do niego.
- Może pomóc ? - uśmiechnęłam się.
- Nie trzeba.
- Ale i tak to zrobię.
 Ściągnął spodnie i ubrał swoje, a ja w tym czasie rozpięłam mu koszulę.
- Łaskoczesz - zaśmiał się.
- Trudno - przejechałam specjalnie ręką po jego torsie.
- Ej.- zaśmiał się.
- Jeszcze ? - znów powtórzyłam czynność.
Chłopak wkurzył się i objął mnie blokując mi ręce i sam odwdzięczył mis ie tym samym.
- Nathan... przestań... proszę.- wyjąkałam śmiejąc się.
- Zostaw nasza Arianę. Ona ma jeszcze żyć - bronił mnie Max.
Chłopak mnie puścił, cały czas uśmiechając się. Wziął się za dalsze ubieranie. Podałam mu koszulkę, w jakiej przyjechał, a on ją ode mnie odebrał. Zostały mu tylko buty, ale tym może sam się zająć. Gdy już każdy był gotowy usiedliśmy na kanapach.
- Co wy na to, żebyśmy świętowali dzisiaj u mnie.- zaproponował Max
- Ale nie wygraliśmy statuetki -zdziwił się Jay.
- Ale wygraliśmy coś więcej. Wygraliśmy nas... przyjaciół. To co jedziemy do mnie ?
Wszyscy zgodzili się z chęcią. Reszta poszła już pod budynek czekać na transport, a ja i Nar zgłosiliśmy się na pozbieranie wszystkich ich rzeczy.
- Nareesha widzę że coś cię dręczy - zaczęłam składając czyjąś koszulę.
- Nie... wydaje ci się.
- Nar możesz  mi powiedzieć.
- Chodzi o to że Siva nie chce mieć ze mną dzieci - puściły jej nerwy  i polały się łzy.
- A może źle to odebrałaś. Może on nie jest jeszcze gotowy. - przytuliłam ją.
- Może.... ale ciągle się od siebie oddalamy. Z dnia na dzień coraz częściej się kłócimy.
- Myślę, że powinniście po prostu od siebie odpocząć. Może powinnaś zafundować sobie tydzień za granicą z koleżankami.
- I to ma niby nam pomóc ?- zakpiła.
- Wydaję mi się, że tak.
- A jeśli on w tym czasie mnie zdradzi ?- jeszcze bardziej się popłakała.
- A ma do tego powód ? zresztą.... czy ty myślisz że on byłby do tego zdolny ?
- Jest w zespole i podoba się wiele dziewczyną. Mógłby to wykorzystać jak na przykład Nathan czy Jay.
- Ale on jest inny. Powinnaś o tym wiedzieć, bo znasz go dłużej niż ja. Nie męcz go rozmowami, tylko daj mu wszystko poukładać. Sprawa z The Wanted pewnie też miała na niego ogromny wpływ. No i nie możesz go do niczego zmuszać.
- Ciesze się, że cię poznałam. I chyba takie małe wakacje mi nie zaszkodzą.
- Chodźmy już.
Wróciliśmy z torbami na dół. Podaliśmy je chłopcom, a ci je od nas wzięli. Podjechały taksówki. W jednej jechała Kels, Nareesha i ich chłopacy. W drugiej Jay, Jayne Max i Mich. Ja i Nathan musieliśmy czekać na trzecią, która jeszcze się nie zjawiła.
- I zostaliśmy sami. - powiedział.
- Widzę - uśmiechnęłam się do niego.
Chłopak chwycił mnie za rękę i zaczął biec. Nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Zorientowałam się o co chodzi, gdy zobaczyłam autobus.Kierowca już chciał ruszać, kiedy myśmy wskoczyli do środka.
- Zdążyliśmy - uśmiechnął się Nathan.
- Ale nie mamy biletów. - szepnęłam.
- No i co. Wysiadamy za chwilę. Nikt nawet się nie zauważy.
- Mogliśmy przecież poczekać, na taksówkę.
- Zanim ona by przyjechała, to byśmy się nie doczekali, a tak będziemy szybciej w domu.
- Ale będziemy musieli iść jeszcze kawałek.
- O tym nie pomyślałem -podrapał się po głowie.
- Spacer nam nie zaszkodzi. Przewietrzymy się - posłałam mu uśmiech.
Kierowca zahamował, a ja wpadłam na Nathana, a później on na mnie. Byliśmy zbyt blisko, co mnie przerażało. Gdy Autobus ostatecznie się zatrzymał, przez przypadek musnęłam jego usta. Od razu się odsunęłam i wyszłam z pojazdu.Za chwilę Sykes dołączył do mnie.
- Poczekaj tylko zadzwonię do Max'a.
Wyciągnął telefon i po chwili przyłożył go do ucha.
- Max?... my dołączymy trochę później...Bo ja głupi wybrałem autobus - na jego słowa zaczęłam się śmiać - A kupić coś do świętowania , czy masz ?... dobrze... ok, a jakie i ile ? .... spoko...yhymmm... Na razie.
- Musimy pójść jeszcze do sklepu. On jest nie daleko.
- Dobrze- odpowiedziałam, a ten po raz kolejny dzisiaj złapał mnie za rękę i prowadził. Spuściłam wzrok i zamyśliłam się. Ten pocałunek w autobusie, cały czas trzymamy sie za ręce... do tego słowa Max'a i ta cała Amy. To wszystko tak miesza mi w głowie, że nie wiem co mam myśleć.
- Co jest ? - spytał,. spoglądając mi prosto w oczy.
- Nic...dlaczego nie chcesz, żeby Amy tu przyjechała ?- palnęłam głupia.
Męczył mnie ten temat, ale mogłam się go nie pytać... to był impuls...
- Ja tak nie powiedziałem.
- Ale widać to po tobie.
- Po prostu ona tu nie pasuje. - zamyślił się.
- Czemu ? - dążyłam sama, nie wiem po co.
- Ona jest inna. - powiedział ciszej
- Wstydzisz się jej
- Nie... nie rozmawiajmy już o tym. Lepiej opowiedz mi cop działo się w tym czasie kiedy mnie nie było ?
- Właściwie to nic. Chłopcy chodzili załamani... Chociaż stało się coś okropnego. - przypomniało mi się -  Brat Mich miał wypadek.
- Ale żyje ? - wystraszył się.
- Tak, ale nie wiadomo czy będzie mógł chodzić.
- To straszne.
- A nawet bardzo - potwierdziłam- A ty co robiłeś ?
- Spędziłem czas z rodziną i starymi znajomymi. Chociaż żałuję, paru sytuacji... ale o tym też nie chcę mówić... przynajmniej nie teraz.
-Jasne, ale jakby co to mi możesz zawsze wszystko powiedzieć, postaram się pomóc.
-W tym się nie da pomóc, jest już za późno. Niestety za bardzo namieszałem i mi i mojej siostrze w życiu. No i mamie....- powiedział, a ja poczułam, że na prawdę to coś poważnego. Chłopak na chwilę zamilkł- nie rozumiem, jak po tym wszystkim ty możesz być dla mnie taka miła?
- A co mam się za to mścić ?
- Nie, ale zastanawiam się jak ty to robisz.
- Życie nauczyło mnie, żeby nie być pamiętliwym. Każdy ma prawo popełniać błędy.
Zatrzymaliśmy się pod sklepem, a chłopak spytał:
- Idziesz czy czekasz ?
- Poczekam - uśmiechnęłam się.
Chłopak mnie przytulił i wszedł na schodki, po czym zniknął w drzwiach. Stałam i oglądałam się w koło. Po chwili do mnie przypałętał się jakiś pijany mężczyzna.
- Cześć maleńka - powiedział kołysząc się na nogach.
- Nara - odpowiedziałam.
- Już chcesz mnie się pozbyć. Podaj mi chociaż swój numer kotku - wyciągnął telefon.
- Sto dwanaście - powiedziałam.
- Mmm zadziorna. Ten twój chłopaczek nie musi się o niczym dowiedzieć... zapłacę ci.- Zaczął się do mnie zbliżać.
- Odsuń się od niej - krzyknął Nathan, stojący w drzwiach. Podbiegł do nas i popchnął go.
Ten zaś upadł i zaczął klnąć pod nosem
- Nie odpuszczę ci suko. Jeszcze mnie popamiętasz - zagroził
Nie wiem czemu, ale zabolała mnie to. Właściwie nie powinnam się przejmować jego słowami, ale poczułam takie ukłucie w sercu.
- Zamknij się - powiedział Nathan i kopnął go w brzuch.
- Uspokój się - krzyknęłam a on spojrzał na mnie - On nie jest tego wart. Jutro nawet nie będzie tego pamiętał.
- Ale on chciał się do ciebie dobrać. - powiedział przez zęby.
- Na szczęście tak się nie stało - Przytuliłam go, chcąc by trochę ochłonął. - Chodźmy stąd.






Żal, żal i jeszcze raz żal. Nie wyszedł, a tak chciałam.... No nic trudno. Może następne będą.... oby.
Przepraszam, że znów zawiodłam, ale tym razem jest chyba długi więc są też plusy... chociaż nie, bo skoro nudny i głupi to głupio że długi...
Może ja już będę cicho.
Do następnego :*